Καϊλα μου-Ωδή σε μια Λιοπετρίτισσα

Καϊλα μου ρα τζ' εν ιμπορώ
χωρώ σε τζαι αφταίνω,
αμά δικλίσεις πάνω μου
σουππώνομαι, παθαίνω.

Έτσι γεναίκαν εν έσσιει
γέναικος πρώτον πράμα
σαν παρπατάς θυμίζεις μου
δυνάμενην αππάραν.

Θωρώ σε τζαι λυόνομαι
ππέφτω τζαι εν τζοιμούμαι
ούτε το γένι κόφκω το
ούτε τζαι περιποιούμαι.

Καϊλα μου ρα, χέλω σε
ποθώ σε σαν τον σσιήλον
έλα να κάμουμε χωρκόν
να ακκάσουμεν το μήλον.

Καϊλα μου ρα, τζ΄ έξερε
αν δε με δοτζιμάσεις
εν να φακκάς την κκέλα σου
εσούνι εν να χάσεις.

Αν καϊλήσεις είπα σου
εν θα το μετανώσεις
μ΄ έτσι κοπέλι νούσιμον
μπορεί τζαι να κορτώσεις

Αν χέλεις χίλον όμορφον
φτανοκαρτόν τζαι μάστρον
εμένα πιάε να χαρείς
που έχω μιάλον άστρον.

Πε μου το ναι τζ΄εν θα λουχώ
που τη χαρά τη μιάλη
να στάσουν τα βορβόπιλα
τζαι να βρωμεί η μασκάλη.

Καϊλα ρα, μεν φοηχείς
έσσιεις το λον τ' αδρώπου
ούτε Ρωσίδα χέλω πιον
ούτε τζ' εν να πιερώνω.

Τα καπαρέ ξιάνω τα,
τα σιόου με τις μπάρες
την πυραρία σβήνω την
για τες δικές σου αγκάλες.

Τζ΄ αν άλλον χέλεις τζαι ποθείς
πε μου το να το ξέρω
τζαι το σσιπέττο πιάνω τον
παίζω σαν το Φανιέρο.

Καϊλα μου ρα τζ΄έξερε
κοπέλια σαν εμένα
μες το Λιοπέτρι το πολύν
να βρεις αλλό κανένα!